«به راه بادیه رفتن…»

به مثابۀ وصیت نامۀ علمی – پژوهشی به مناست هفتادمین شماره فصلنامۀ علوم اجتماعی.

مرتضی فرهادی، استاد مردم شناسی و جامعه شناسی و عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی تهران به عنوان سردبیر و به مناسبت هفتادمین شماره فصلنامه – علمی پژوهشی – علوم اجتماعی مقاله «به راه بادیه رفتن….» را در  بررسی انتقادی  این فصل نامه از آغاز تا کنون (1370-1394) منتشر کرده اند. اگر چه آنگونه که نوشته اند « …شک نیست که داوری کار جمعی به داوران جمعی نیز نیازمند است. اما تا کی باید منتظر این داوری جمعی و خیل داوران نشست؟» لذا به نظرمی رسد ایشان با توجه به مشی پژوهشی خویش، طی سالیان مدید تحقیق، پژوهش و تدریس در برخورد نقادانه با روند ها و رویه ها در جهت پاسخگویی به مسایل، خود به عنوان سردبیر بر این مهم، یعنی برخوردی انتقادی طی 24 سال  انتشار اولین فصلنامه علوم اجتماعی پس از انقلاب ودومین فصل نامه  تخصصی این حوزه در تاریخ شکل گیری علوم اجتماعی ایران پیش قدم شده است. واگرچه بر آن بوده است که کاستی های این فصل نامه – علوم اجتماعی – را به نقد بکشد و به تعبیری خود انتقادی کرده باشد اما به دلیل پیوستگی این برکه با برکه های دانش اجتماعی در ایران و جهان، خود به خود این نقد و نظر از مرزها و از محتوای فصلنامه به کل علوم اجتماعی ایران نیز ساری و جاری گردیده است. و از سویی آنگونه که  در پیشانی نوشت نسخۀ ابتدایی این مقاله از قول “جبران خلیل جبران” نگاشته بودند :« آنچه در دل دارم بیش از چیزی است که بر زبان می آورم و اشتیاق من بیش  از آن چیزی است که بدست آورده ام» گویی این مقاله نوک قله کوهی عظیم از محتوای  ناپیدای مسایلی است که مجال  طرح نداشته است. که اگر قرار به طرح و نقد می بود هر کدام از سر فصل ها احتیاج به  چند صد صفحه مطلب، سند مبتنی بر ساعت ها کار پژوهشی عمیق داشت . به هر صورت این مقاله 120 صفحه ای را می توان بسان فشرده ای از دیدگاه پژوهشگری خویش فرما به مسایل و معظلات و نگاهی انتقادی به روند  و  رویه های آموزشی، تحقیقات و پژوهش در حوزه علوم اجتماعی و مشکلات و نارسایی های مجلات  و مقالات علمی پژوهشی در این حوزه دانست، که گویی وصیت نامۀ علمی پیر خردمندی است که بیش از نیم قرن تلاش و همچنین ربع قرن حضور مداوم  درمهمترین فصل نامه تخصصی علوم اجتماعی که حاوی مقالات علمی – پژوهش در حوزه علوم اجتماعی نگاشته شده است.

لذا مطالعه این مقالۀ علمی – پژوهشی  را به محققان و پژوهشگران ودست اندرکاران حوزه پژوهش و آموزش توصیه کرده و از نقد ونظر در این باب استقبال می شود.